NC Cakeverse AU: Eat Me If You Wish #07

            พวกเรานอนคุยกัน ไม่รู้ทำไมต้องนอนเบียดคุยกันบนโซฟาแคบๆ แต่คุณอัฐไม่ยอมปล่อยตัวผม เอาแต่จูบกันซ้ำๆ สลับกับกระชับตัวกันแน่นเหมือนกลัวผมหายไปต่อหน้าต่อตา แถมยังเอาแต่ยิ้มยียวน ผมคงหมั่นไส้เขาหนักกว่าเก่าถ้าไม่ติดว่าเห็นสายตาที่ผมต้องการจากเขาเสียก่อน

            สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

            มันทำให้ผมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนตัวคุณอัฐปล่อยฟีโรโมนรุนแรงออกมาล่อลวงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่ผมยังไม่กระโจนไปกัดคอเขานั่นเพราะคุณอัฐจูบกันหลายครั้งจนปากผมชาหนึบ ทั้งขบทั้งเลีย ก่อนจะยอมให้ผมทำแบบเดียวกัน เพราะแบบนั้นสมองผมจึงเหมือนยังช็อต ฟังอะไรจากปากเขาไม่เข้าหูนักเพราะร่ำๆ แต่จะรับจูบจากเขาอีก แต่ยังคงจับประเด็นสำคัญจากปากของเขาได้อยู่ดี

            เขาบอกว่าเราเจอกันตอนที่ผมยังไม่ขึ้นประถม เขาบอกว่าทีแรกเขาไม่ชอบที่ผมเดินต้วมเตี้ยมเข้ามาหา เขาบอกว่าสุดท้ายแล้วเขานี่แหละที่เป็นคนไม่ยอมให้ผมหายไปจากชีวิต

            ผมจำไม่ได้เลยได้แต่ฟัง ฟังแล้วจินตนาการภาพคุณอัฐสมัยอยู่มัธยมที่ผมเคยเห็น คราวนี้ไม่ใช่เขาในชุดเด็กม. ปลายที่เปื้อนเลือดอย่างที่ผมเห็นบ่อยครั้ง แต่เป็นภาพเขาที่ยิ้มยียวน กอดผมที่ยังเป็นเด็กเล็ก ตามใจผมทุกอย่าง สปอยล์ผมยิ่งกว่าใครคนไหน อ่า เขานี่เองที่ทำผมเสียนิสัย

            เขาบอกว่าเมื่อก่อนผมเรียกเขาว่าพี่อัฐ เรียกย้ำๆ หลายครั้งจนเขาบอกว่าตัวเองติดเรียกตาม เขาบอกว่าผมชอบกินช็อคโกแลตผสมวิสกี้แต่เด็ก ทำหน้าตามั่นอกมั่นใจว่าตัวเองน่าหลงสุดกำลัง บอกว่าแหงอยู่แล้วว่าผมต้องชอบเขา เพราะเขารสชาติเหมือนขนมชิ้นโปรดของผม

            หมั่นไส้เขาสุดๆ แต่จะเถียงก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมยังอ้าปากน้ำลายสอ จ้องรอให้เขาจูบกันอยู่เลย

            อ่า จะว่าไปเมื่อหลายวันก่อนผมก็เรียกเขาว่าพี่อัฐนี่นะ ตอนนั้นเขาทำหน้าดีใจสุดๆ แล้วก็เปลี่ยนเป็นผิดหวังอย่างรวดเร็ว ผมเม้มปากอย่างลังเล ก่อนจะพึมพำออกมา

            “พี่อัฐ” คราวนี้เขานิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง อีกไม่นานปากของผมกับปากของเขาต้องแตกแน่ เขายอมผละออกไปเล็กน้อย เหลือบมองผมด้วยสายตาวิบวับ ผมรู้ว่าเขาต้องการอะไรเลยยอมพูดอีกครั้ง “พี่อัฐ”

            เขากอดผมแน่นขึ้น คราวนี้ถึงขั้นซุกหน้าเข้ามาตรงซอกคอแล้วเอาจมูกเกี่ยวไปเกี่ยวมาเลย ผมยิ้มจาง ทั้งขำทั้งสงสาร โถ แล้วมาบอกว่าอดีตไม่สำคัญ เขายังอยากให้ผมกลับไปเรียกเขาว่าพี่อัฐอยู่เลย

            “พี่อัฐ” ผมย้ำเป็นรอบที่สาม คุณอัฐจูบที่ซอกคอของผมอย่างแรง ผมตัวสั่น อยากกัดเขาคืน

            “พี่อัฐ” พอรอบที่สี่ คุณอัฐถอดเสื้อผมออก กดจูบตามไหปลาร้า จูบของเขารุนแรงก็จริง แต่มันไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเลย

            “พี่อัฐ” ชื่อของเขารอบที่ห้า ตะขอกางเกงของผมก็ถูกปลดออก คุณอัฐคร่อมอยู่เหนือตัวผมที่นอนหงายอยู่บนโซฟาโดยสมบูรณ์

            ดวงตาของคุณอัฐคมจัด เส้มผมสีเข้มที่ยาวปรกหน้าผากของเขาทอดเงายาวมาถึงดวงตา มันยิ่งทำให้เขาดูลึกลับ ผมจ้องเขากลับนิ่งๆ พยายามไม่แสดงออกว่าหมั่นไส้คนที่ปากเจ่อเพราะจูบนานเกินไปแต่ดันดูดีได้อย่างน่าเตะแรงๆ

            “พี่อัฐ—” เขาบดขยี้ปากของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งเรียกร้องทั้งมัวเมา เหมือนเขากำลังตะโกนว่าทุกอย่างของผมต้องเป็นของเขา ความจริงแล้วผมอาจจะเป็นมาโซนิดๆ ก็ได้ เพราะผมดันดีใจเฉยเลยว่ะ

            “ฉันรอโมเมนต์นี้มาเกือบยี่สิบปี เธอคิดว่านั่นนานหรือเปล่ามนต์” คุณอัฐกระซิบชิดริมฝีปาก น้ำเสียงของเขาไม่ได้ทำให้ผมอึดอัด แต่ผมรู้ว่าลึกๆ แล้วเขากำลังคาดหวังอะไรบางอย่างอยู่ คุณอัฐไม่ได้อ่านยากขนาดนั้น ถ้าเป็นเรื่องของผม คุณอัฐไม่ได้อ่านยากขนาดนั้น

            ผมในตอนนี้คือนิยามของคำว่าสำคัญตัวนั่นล่ะ

            “กอดมั้ยครับ” ผมแกล้งหยอกหน้านิ่ง คุณอัฐหลุดขำ พ่นลมหายใจกลิ่นวิสกี้อัดจมูก ผมขยับรอยยิ้มและพูดหน้าตาย “งานวิจัยของมหาลัยคาร์เนกีเมลลอนบอกว่าการกอดช่วยลดความเครียดนะครับ”

            “ถ้าฉันบอกว่าอยากได้มากกว่ากอด?” ผมไม่ได้ชะงัก ไม่ได้แปลกใจ จะให้แปลกใจอะไรอีก อีกนิดเดียวผมก็แก้ผ้าล้อนจ้อนต่อหน้าเขาแล้ว คุณอัฐกระตุกยิ้ม “รู้ไหมว่ามีวิธีคลายเครียดได้ดีกว่าการกอดอีก ถึงฉันจะโคตรแฮปปี้จนไม่ได้เครียดอะไรก็เถอะ”

            ผมยิ้มจาง รับรู้ได้ว่าจากนี้คงไม่ทรมานเพราะต้องอดทนกับกลิ่นหอมชวนมึนเมาจากตัวเขาอีกต่อไปแล้ว

            คุณอัฐใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการกระชากกางเกงของผมออก จับผมที่เปลือยล่อนจ้อนนั่งตักเขา แผ่นหลังที่มีเหงื่อซึมของผมแนบอยู่กับแผ่นอกที่มีเสียงสะท้อนของหัวใจอย่างแรงของเขา ผมนึกขำที่คุณอัฐตื่นเต้นกับเรื่องนี้มากแต่ยังทำเก๊ก แต่ไม่สามารถหัวเราะได้เพราะนิ้วสามนิ้วของคุณอัฐขยับไปมาในปาก เกี่ยวกับลิ้นและยอมให้ผมดูดเลียไม่หยุด

            ดวงตาของผมพร่าเลือน เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ ร้อนผ่าวไปทั้งตัว กลิ่นของคุณอัฐเหมือนลอยอยู่ทั่วห้อง อบอวลอยู่ในโพรงจมูก มุมปากของผมมีน้ำลายสอ ในหัวมีเสียงตะโกนว่าแค่นิ้วของเขามันยังไม่พอ

            ผมรับรู้ได้ว่าร่างกายสั่นไปทั้งตัว มืออีกข้างของคุณอัฐเลื่อนมาข้างหน้า แต่เขาไม่ได้จับอวัยวะที่อยู่ระหว่างขาของผม มันเลื่อนเข้าไปในจุดที่ลึกกว่านั้น บดขยี้ให้มันแยกออกรอรับอะไรบางอย่างที่ผมเองก็กำลังคาดหวัง คุณอัฐวางคางไว้บนไหล่ของผม ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่าเข้าที่ข้างแก้ม

            อยากกินเขา อยากดื่มน้ำจากตัวเขา อยากเลียไปทั่วตัวเขา อยากฉีกทึ้งร่างกายของเขา อยากฝังเขี้ยวเข้าไปในกระดูก สูดกลิ่นที่หอมยั่วยวนจากตัวเขาระหว่างที่เลียไปตามรสชาติหวานอร่อยที่ได้ชิมมานับครั้งไม่ถ้วน

            คุณอัฐค่อยๆ ดันผมออกจากร่าง ผมนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าชื้นเหงื่อของเขาจากตรงหว่างขา มองรอยยิ้มยียวนอย่างรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร ก่อนจะขยับเข้าไปทำอย่างทั้งตามใจเขาและตามใจตัวเอง

            มันร้อนผ่าว ร้อนยิ่งกว่าวันที่ผมทำให้เขาบนรถ เปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้ายิ่งกว่าวันนั้น ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นอกจากทำตามสัญชาตญาณเรียกร้อง มือของคุณอัฐวางอยู่บนศีรษะ กดเข้าผมอ้าปากรับเขาเข้าไปมากขึ้นและมากขึ้นจนผมแทบสำลัก ความหวานฉ่ำไปทั่วโพรงปาก ก่อนจะทะลักทลายผ่านลำคอร้อนผ่าวของผมไปจนเกือบหมด ผมเลียริมฝีปาก ไม่ยอมให้น้ำรักสักหยดจากเขาไหลทิ้งโดยไม่จำเป็น

            คุณอัฐยิ้ม สอดมือเข้ามาใต้รักแร้และดึงผมขึ้นไปนั่งอยู่บนตักของเขาอีกครั้ง จูบไปตามริมฝีปากของผมด้วยสายตารักใคร่อย่างไม่ปิดบัง ผมกอดเขาไว้แน่น เราสองคนร่วมแชร์อุณหภูมิจากร่างกายเปลือยเปล่า แชร์เสียงหัวใจที่เริ่มเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน แชร์ริมฝีปากและรสจูบหวานฉ่ำ ผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีรสชาติอะไรอย่างที่เขามี แต่คุณอัฐกลับทำหน้ามีความสุขและพอใจเหมือนได้กินอาหารจานโปรด

            “มนต์ของฉัน” เขากระซิบ เสียงของเขาทำให้ผมตัวสั่น มือของเขาที่วางอยู่ข้างแก้ม ผมหันไปจูบ อ้าปากงับและดูดนิ้วเขาไว้ ใช้เขี้ยวครูดไปตามผิวของเขาอย่างเชื่องช้า เลียตามเลือดจากบาดแผล ริมฝีปากของผมสั่นระริกขยี้ฟันลงบนนั้นมากขึ้นอย่างลืมตัว “มนต์ ถ้ากัดมากกว่านั้น ฉันจะเจ็บ”

            ผมหยุดชะงัก อ้าปากออกทันที แต่เขาขยับมือมาลูบหัวกันเบาๆ กดให้ผมดูดเลียนิ้วอีกข้างของเขาตามเดิม “แค่ดูด กัดได้แค่นี้ ตกลงมั้ย”

            คุณอัฐหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ แต่ผมไม่มีสติมากพอที่จะไปนึกหมั่นไส้เขาอีก ยิ่งเมื่อคุณอัฐดันตัวผมให้นอนหงายกับโซฟาทั้งอย่างนั้น สองขาของผมถูกแยกออกและวางพาดอยู่กับข้อแขนของเขา เปิดเผยทุกส่วนให้คุณอัฐได้รับรู้

            มันน่าอาย ยิ่งสายตาของเขายิ่งทำให้ผมรู้สึกอายมากขึ้น หน้าของผมร้อนฉ่า มั่นใจว่าตอนนี้หัวใจของตัวเองต้องเต้นเร็วกว่าหัวใจของคุณอัฐแน่ เขามองอย่างโลมเลีย ต้องการ ปรารถนา อย่างหลังนั่นล่ะที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลมมันตรงนี้ กลิ่นและสายตาของเขามีอิทธิพลมากเกินไป ผมยอมโดนสยบอย่างง่ายดาย

            คุณอัฐโน้มตัวลงมาให้ผมได้กอดคอเขาไว้ ปลายจมูกของเขาคลอเคลียไปทั่วใบหน้า ผมร้องครางออกมาเสียงดังเมื่อตัวตนของเขาขยับเข้ามาภายในร่างกาย ก่อนที่ทุกเสียงจากปากของผมจะถูกปิดลงด้วยปากของเขา

            แล้วทุกอย่างของผมก็หลอมรวมกับเขา

            คุณอัฐเข้ามาอย่างเชื่องช้า เหมือนจะค่อยๆ ให้ผมรับรู้ทุกสัมผัสและความเสียวกระสัน ก่อนจะบดขยี้เข้ามาอย่างรุนแรงมากขึ้น หนักหน่วงมากขึ้นจนร่างกายของผมสั่นคลอน เขาลากริมฝีปากมาที่ปลายคางและลำคอ เรื่อยมายังอก ผมเชิดหน้าขึ้น ครางจนฟังไม่รู้เรื่อง ได้ยินเสียงคำรามเรียกชื่อกันจากปากของเขาอยู่ข้างหู มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบและมีความสุข ผมอยากเป็นที่รักของใครสักคน ผมอยากใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องกลัวว่าจะเผลอไปทำร้ายคนข้างตัว ผมอยากมอบสิ่งที่ผมมีให้กับคนที่ต้องการ

            ผมยกตัวขึ้นเพื่อกดจูบที่ข้างแก้มชื้นเหงื่อของเขา คุณอัฐชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะกอดผมแน่น กระแทกเข้ามาจนสุดจนผมร้องออกมาเสียงดัง ครวญครางเรียกชื่อเขา คุณอัฐ พี่อัฐ อัฐ

            อัฐของผม

            เขาเองก็เป็นของผมแค่คนเดียว

            ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัวทำให้ผมเสร็จอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยใส่แผ่นท้องของเขากับของตัวเอง ก่อนจะรับรู้ได้ว่าคุณอัฐตัวกระตุก เขากดจูบลงมาบนริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำรักร้อนผ่าวพ่นฉีดเข้ามาในร่างกาย กลายเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกันกับตัวผมไม่ต่างจากปลายลิ้นของเขา

            มันมากมายมหาศาล ท่วมท้นทะลักทลายออกมาภายนอก ขาของผมสั่นเทา คุณอัฐดันมันให้แนบกับโซฟาขณะที่ปล่อยให้ผมกัดกินริมฝีปาก ให้มากพออย่างที่เขาเคยให้ จากนั้นก็ขยับเข้ามาในร่างกายของผมครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันยังไม่พอ

            ผมยังกินเขาไม่พอ เขาเองก็ยังกินผมไม่พอ

            ผมเป็นคนโลภมาก คุณอัฐเองก็โลภมากไม่ต่างกัน

            เราต้องการอะไรบางอย่างจากกันและกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ในขณะเดียวกัน เราก็มอบสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้กับอีกฝ่ายอย่างเต็มใจ ให้จนกว่าที่เราสองคนจะไม่เหลืออะไรให้กับอีกฝ่ายอีก

            “รัก” เสียงของเขาแหบพร่า หอบสั่น ดังแข่งกับเสียงหายใจของเรา เสียงหัวใจของเราและเสียงกระแทกกระทั้นเข้ามาในร่างกาย “มาก”

            ผมหลับตาลง ครางแผ่วเบารับรู้คำบอกรักของเขา คุณอัฐผู้น่าสงสารกับผมผู้แสนโชคดี

            เขาบอกว่ารอมานานมาก แต่ผมในตอนนี้คงต้องขอให้เขารอต่ออีกสักนิด อีกไม่นาน ผมเองก็เชื่อว่าคำที่เขาต้องการจากปากของผม เขาจะได้ฟังมันในที่สุด