NC #ไม่อยากลุกออกจากที่นอน #11

NC #ไม่อยากลุกออกจากที่นอน             

            “ครับ” ผมตอบรับห้วน ๆ เรียกเสียงหัวเราะและประโยคเด็กหนอเด็กจากปากพี่ณัฐได้อีกรอบ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะหายไปเมื่อผมเอื้อมมือเข้าไปในกางเกง พี่ณัฐหลับตาลงแล้วเม้มปากแน่น ใบหน้าขึ้นสีเรื่อ ผมถอดกางเกงพี่เขาออก พี่ณัฐอ้าขาออกเพื่อให้ผมสอดตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง ผมดึงขาสองข้างของพี่ณัฐขึ้น ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นรอยแผลตรงข้อเท้าเข้า

            “อย่ามองตรงนั้น” พี่ณัฐพูดเสียงสั่น พยายามเอื้อมมือมาดึงหน้าผมกลับไปจากรอยแผลของเขา พี่ณัฐเกลียดรอยแผลนี้ พี่เขาเคยบอกว่ากลัวผมจะเกลียดตัวพี่เขาเพราะแผลนี้ด้วย ผมส่งยิ้มบาง ๆ ให้พี่ณัฐแทนคำพูดที่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกส่วนของพี่ณัฐ ผมรับมันได้ทั้งหมด

            

            ริมฝีปากของผมจรดลงบนรอยแผล พี่ณัฐวางมือสั่น ๆ ไว้บนศีรษะของผม สางเข้าไปในเส้นผม ขยำมันอย่างไม่แรงนัก ผมไล่ไปยังน่องปลี จูบและขบกัดไฝเม็ดที่ห้าบนนั้น ขากับสะโพกของพี่ณัฐสั่นเบา ๆ เมื่อริมฝีปากของบนไล่สูงขึ้น ผมดีใจเมื่อพบว่าพี่ณัฐไม่มีท่าทีอยากหยุด มีแค่การใช้หลังมือปิดปากกลั้นเสียงร้อง ทันทีที่ผมเลื่อนตัวขึ้นมา พี่ณัฐก็ดึงตัวผมไปกอดแน่น ริมฝีปากของพี่ณัฐลากผ่านต้นคอของผม วนเวียนมายังริมฝีปาก สองมือของพี่ณัฐลากผ่านแผ่นหลัง ในขณะที่สองมือของผมก็กระชับเอวและสะโพกของอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย

            เสียงหอบของพี่ณัฐดังขึ้นอยู่ข้างหู เสียงเสื้อผ้าของผมที่เสียดสีกับผิวของพี่ณัฐเองก็ดังไม่แพ้กัน เหมือนพี่ณัฐจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ ถึงได้จ้องผมด้วยสายตากดดัน ผมหัวเราะ ถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างรู้งาน ขยับเข้าไปกอดพี่ณัฐอีกรอบ คราวนี้มีเพียงผิวของเราที่ลากผ่านกัน ผมดึงตัวพี่ณัฐไปเอนพิงโซฟา วางขาทั้งสองข้างไว้บนแขนของตัวเอง พี่ณัฐตาปรือ มองผมที่ยืดตัวขึ้นมาปลดกางเกง

            ก่อนหน้านี้ฝ่ามือของผมลากผ่านตัวพี่ณัฐอย่างตามใจตัวเองอย่างไร ตอนนี้เหมือนพี่ณัฐเอาคืนกันอย่างเท่าเทียม ผมจูบพี่ณัฐรอบแล้วรอบเล่า เหมือนพี่ณัฐจะหายประหม่าแล้ว พี่เขาขยับตัวเพื่อให้พวกเราแนบเกี่ยวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

            “ถ้าผมไม่หยุดแค่นี้…”

            “ดีแล้ว เพราะถ้าหยุดแค่นี้พี่จะโกรธ” พี่ณัฐตอบเสียงพร่า พี่ณัฐกำลังทำตัวเองให้พร้อม ผมขยับมืออย่างหวังช่วย แต่ผู้ใหญ่กว่ากลับตีมือกันแรง ๆ ขู่แฟ่เหมือนแมวขี้ตื่น ปลายหูที่โผล่มาจากเส้นผมแดงจัด ผมหลุดยิ้มออกมาตอนนั้น อายนี่เอง

            “ให้ผมช่วยเถอะครับ” ผมดึงดัน พี่ณัฐเม้มปากแน่นและพยายามยื้อมือผมออก ปกติแล้วพี่เขาคงเอาชนะผมได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่ตอนนี้อาจเป็นสถานการณ์พิเศษ พี่ณัฐถึงได้พ่ายแพ้ยับเยิน

            ผมก้มมองพี่ณัฐที่อยู่ใต้ตัว หัวใจของพวกเราเต้นแรงแทบทะลุออกจากอก แต่ผมก็ดีใจที่พวกเรามาถึงจุดนี้ ดีใจที่พี่ณัฐไม่ปฏิเสธกัน ดีใจที่ได้เห็นพี่ณัฐในมุมที่แตกต่างออกไป สีหน้ายิ้ม ๆ ของพี่ณัฐถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความต้องการ แผ่นอกขยับขึ้นลงตามอาการหอบหายใจ ท่อนล่างสั่นไปตามการชักจูงของผม มือพี่จับไหล่ผมเองก็เริ่มสั่น เหมือนพี่ณัฐพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอจิกตัวผมเข้า

            “นะ หนาว” พี่ณัฐเสียงสั่นจนผมอยากแกล้ง เหมือนอยู่ ๆ พี่ณัฐก็ตบสวิตช์ลับในตัวผมเข้าเต็มแรง ปกติพี่ณัฐจะนิ่ง ๆ ยิ้ม ๆ แตกต่างจากตอนนี้ ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ขยับมือมากขึ้นจนพี่ณัฐหอบหนัก เชิดหน้าขึ้นไปด้านหลัง ผมลดหน้าลงเพื่อขบเม้มบนแผ่นอกแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว กำลังจะแกล้งกันมากกว่านี้แล้ว ถ้าไม่ติดว่าพี่ณัฐเด้งตัวขึ้นมาแล้วกระชากหัวผมออกเต็มแรง ผมกะพริบตาปริบ หนังหัวแทบหลุด พี่ณัฐน้ำตาคลอเบ้า ปากสั่นแต่ยิ้มอย่างเหี้ยมโหด “ถ้ายังไม่หยุดแกล้ง หนาวหัวขาดแน่”

            กลัวแล้วจ้า

            ผมหัวเราะเสียงเบา เอาจมูกไปคลอเคลียคอพี่ณัฐอย่างอ้อน ๆ “ไม่แกล้งแล้วครับ” พี่ณัฐกอดรัดหัวผมแน่น เพราะแม้ผมจะบอกแบบนั้นผมก็ยังไม่หยุดมือ “พี่ณัฐอยากให้ผมทำอะไรล่ะครับ หนาวพร้อมทำทุกอย่างเลย”

            พี่ณัฐครางเสียงเบา สวิตช์ลับที่โดนตบเข้าเต็มแรงเมื่อครู่ตอนนี้เหมือนถูกพี่ณัฐกระแทกรัว ๆ

            “ว่าไงครับพี่ณัฐ” ผมแหย่ ดึงมือออกแล้วประคองสะโพกและท่อนขาของพี่เขาแทน “หืม หนาวไม่ได้ยินอะไรเลย”

            ทีแรกผมคิดว่าจะโดนดุหรือกระชากหัวอีกรอบ แต่พี่ณัฐสะอื้นฮักสลับกับครางจนผมตกใจ ไม่ทันได้โอ๋คนรัก พี่ณัฐที่กอดผมแน่นก็พูดแทบไม่เป็นคำ “กอด…กอดพี่ที” ผมอมยิ้ม กระชับอ้อมกอดเหมือนบอกว่ากอดอยู่นี่ครับ แต่พี่ณัฐขบฟันลงมาบนไหล่ผมเบา ๆ “กอดแบบนั้น…หนาวหยุดทำแบบนี้สักที ถ้าไม่ทำพี่จะจัดการหนาวแทนนะ”

            เสียงพี่ณัฐขาดหายหลังจากขู่ผมจบ ผมหัวเราะแล้วลูบหัวพี่เขาเบา ๆ โอ๋ ๆ นะครับจูออนของหนาว เดี๋ยวเอาน้ำเต้าหู้มาเซ่นให้สามปีเลย

            ผมไม่รู้ว่าพี่ณัฐอยากเป็นฝ่ายให้หรือฝ่ายรับมากกว่ากัน แต่ผมมั่นใจอย่างหนึ่งเลยคือตอนนี้พี่ณัฐอยากให้ผมมอบความรักให้เท่านั้นเอง

            ผมขยับตัวในจังหวะที่พี่ณัฐเองก็ขยับตัว ก่อนที่พวกเราจะประสานกันเป็นหนึ่งเดียว

ผมไม่ละสายตาออกจากพี่ณัฐเลย พี่เขาเม้มปากแน่นอย่างไม่ยอมเปล่งเสียงร้อง ผมกดสะโพกเข้าไปจนมิด พยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ พี่ณัฐไม่ยอมมองหน้าผมอีกแล้ว เอาแต่หลับตาแน่น พยายามยกท่อนแขนสองข้างของตัวเองปิดหน้า

ผมกดสะโพกลงไปแรง ๆ พี่ณัฐครางอือเสียงเบา ผมนึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก ผมอยากเห็นหน้าพี่เขา อยากเห็นทุกส่วนของพี่เขา มือสองข้างของผมเลื่อนไปดึงแขนพี่ณัฐออกโดยอัตโนมัติ พี่ณัฐขืนแรงไว้อย่างสุดความสามารถ แต่พอโดนผมกระแทกตัวเข้าไปจนสุด พี่ณัฐก็ร้องครางออกมาเสียงดัง ท่อนแขนเหมือนไร้เรี่ยวแรงและโดนผมดึงออกโดยสมบูรณ์

สองมือของพี่ณัฐถูกผมจับฝังไว้บนฟูกข้างหัว ผมซุกหน้าลงกับแผ่นอกของพี่ณัฐ เสียงหัวใจที่เต้นรัวแรงพอกันทำให้ผมยิ้มอย่างยินดี ริมฝีปากผมลากผ่านแผ่นอกขึ้นมาถึงปลายคาง เหลือบตาขึ้นมองพี่ณัฐที่ปรือตามองกัน ใบหน้าพี่ณัฐแดงจัด ข้างในตัวของพี่ณัฐก็ร้อนผ่าว พวกเราหายใจเข้าออกเสียงดังไปพร้อมกับเคลื่อนไหวสอดประสานกัน

ตัวของพี่ณัฐโยกคลอนตามแรงกระแทก แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง สะโพกสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ พี่ณัฐกอดเกี่ยวในขณะที่ผมพยายามฝังร่างลงเข้าด้วยกัน เสียงหอบหายใจของพี่ณัฐที่ข้างหูทำให้ผมหลุดการควบคุมตัวเอง ไม่ต่างจากพี่ณัฐที่เริ่มครวญครางดังอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

“หนาว” พี่ณัฐเรียกชื่อของผมรอบแล้วรอบเล่า ไม่ต่างจากผมที่สลับระหว่างเรียกชื่อพี่เขากับจูบไปตามแนวขมับ ผมยืดตัวขึ้น ศีรษะและส่วนลำตัวของพี่ณัฐไถลลงไปกองกับเตียง แต่ขาสองข้างยังคงพาดอยู่บนแขนของผม ผมละมือออกจากมือนุ่มนิ่มเพื่อมาจับสะโพกพี่เขา ดึงกระชากให้เข้ามาใกล้ในขณะที่ท่อนล่างของตัวเองก็บดเบียดเข้าไปภายในพี่ณัฐเหมือนคนไม่รู้จักพอ

เสียงหอบหายใจของพวกเราดังขึ้นเรื่อย ๆ จนผมหูอื้อ พี่ณัฐขยับมือมาเพื่อจัดการช่วยให้ตัวเองปลดปล่อย ภาพใบหน้าแดงจัดและริมฝีปากที่กัดจนห้อเลือด รวมถึงภาพที่พี่ณัฐตัวสั่นระริกยามปลดปล่อยออกมาจนเปื้อนไปทั่วลำตัวทำให้ผมหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอนอก พี่ณัฐหอบหายใจ เอื้อมมือที่เปียกชื้นของตนมาจับสะโพกของผมไว้แล้วเบียดตัวเองเข้ามา

พวกเรากอดก่ายกันไม่ยอมหยุด ผมจำไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กว่าที่พวกเราจะเลิกขยับตัวและซุกซบกันเงียบ ๆ บนฟูก ที่ติดอยู่ในความทรงจำมีแค่ภาพพี่ณัฐเพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง

กลับไปอ่านต่อได้ที่ https://writer.dek-d.com/3-14/writer/viewlongc.php?id=1758904&chapter=12 ค่า