NC #เพื่อนไม่สนิทแต่จะติดว้าว #12
เวลาที่โบลิเวียเดินช้ากว่าที่ไทยอยู่หลายชั่วโมง วันนี้ของน้ำค้างเป็นเหมือนเมื่อวานของเฌอ สิบโมงเช้าที่ไทยตรงกับห้าทุ่มที่โบลิเวีย แต่เวลาไม่เป็นปัญหาสำหรับคนทั้งคู่ โทรศัพท์มือถือเครื่องบางยังคงแนบอยู่กับใบหู ปากยังส่งเสียงพูดคุยให้สมกับระยะเวลาที่ห่างกัน
ไม่เจอกันแค่สามสัปดาห์ แต่ทำราวกับว่าห่างกันไปสักสามปี บทสนทนาแทบจะหาสาระไม่ได้ เต็มไปด้วยถ้อยคำกวนประสาทที่มาพร้อมน้ำเสียงยียวน กับเสียงแค่นหัวเราะที่เต็มไปด้วยความระอาใจ
เฌอเรียงร้อยเรื่องราว น้ำค้างซึมซับถ้อยคำ ท่านฝุ่นโอบกอดบรรยากาศสีลูกกวาดที่มนุษย์ตาพร่าเลือนมากเกินกว่าจะมองเห็นมัน
แมวเมนคูนตัวโตมองพ่อที่แม้จะฝังมือกับขนของตน แต่สายตาเลื่อนลอยออกไปไกล ท่านฝุ่นไม่ได้โกรธพ่อหรอก ค่อนข้างชอบด้วยซ้ำที่พ่อค้างอารมณ์ดี เห็นพ่อเป็นแบบนี้ ท่านฝุ่นก็อารมณ์ดีตาม อีกอย่าง เขารู้ดีว่าหมาเฌอก็เป็นแค่หมาเฌอ ที่หนึ่งในใจพ่อค้างยังเป็นเขา
แต่ท่านฝุ่นก็ไม่ได้รังเกียจหากหมาเฌอจะขึ้นมาเป็นที่หนึ่งร่วมกัน
อย่างไรก็ไม่มีใครปฏิเสธความจริงที่ว่า ตำแหน่งที่หนึ่งในใจพ่อค้าง ท่านฝุ่นได้มันมาครอบครองก่อนได้
ท่านฝุ่นคลอเคลียพ่อต่ออีกพักหนึ่ง ก่อนจะผละออกไปหาเครื่องดูดฝุ่นที่เป็นข้าทาส ปล่อยให้นายรักได้ใช้เวลากับหมาที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโลก
เสียงของเฌอแหบพร่า เพราะเจ้าตัวใช้เวลาไปกับการพ่นคำพูดมาปั่นประสาทเพื่อนติดต่อกันเป็นเวลานาน หัวเราะให้กับเสียงถอนหายใจอย่างระอาเป็นครั้งคราวของเพื่อน เอาจริงๆ ตอนนี้ถ้าไอ้เชี่ยพี่น้ำค้างก่นด่าอะไรมา เขาก็คงยิ้มรับได้อย่างหน้าชื่นตาบาน แหม มันเพิ่งบอกคิดถึงกันมาหยกๆ จะให้ทำหน้าหงุดหงิดก็กระไร
อยากจะขออนุญาตย้อนเวลาสักครู่ บังเอิญลืมอัดเสียงไอ้คนปากแข็งที่ต้องใช้ตะแกรงมางัดถึงจะยอมคายอะไรดีๆ ออกมาให้ได้ยิน
อุ๊ย แต่คราวนี้ไม่ต้องใช้ตะแกรง ใช้แค่การหายไปของอิฉันอะเนอะ
สเต็ปโคตรง่ายแต่ได้ผลโคตรดี อยากกลับไปฟัดคุณพี่กับท่านฝุ่นฉลองโคตรๆ
เสียงหัวเราะแหบต่ำจากคนที่โบลิเวียทำให้คนที่ไทยตากระตุก น้ำค้างรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องหาเรื่องขยี้ที่เขาบอกคิดถึงมันออกมาได้เป็นวรรคเป็นเวรอย่างที่ทำอย่างแนบเนียนมาตั้งแต่เริ่มคุยกัน แต่แทนที่จะเป็นแบบนั้น เฌอกลับเปลี่ยนเรื่องคุย พูดเรื่องไร้สาระตามเดิม มีบ้างที่กลับมาหยอกคนที่อยู่ห่างไกล แบบที่ทำให้น้ำค้างจั๊กจี้ปลายหูเล่นก่อนที่จะวางสาย คงเหลือไว้เพียงแค่ความเงียบหลังจากสายโทรศัพท์ถูกตัด
น้ำค้างวางมือใกล้ศีรษะ ความหงุดหงิดใจที่เป็นมาตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนจางหายไปจนแทบไม่เหลือ มีเพียงแค่ตะกอนของความรู้สึก ‘ไม่พอ’ เท่านั้นที่ยังไม่หมดไป
ฉิบหาย อาการโคตรหนัก
เสียงคอลไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มผมยาวเอื้อมมือไปกดรับ ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายมันทำคริติคัลฮิตอย่างสุดท้าย
“ลืมบอกคิดถึงมึงว่ะค้าง” มันกระแอม ว่าเสียงนุ่มหู “คิดถึงนะครับคุณ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้กูกับท่านฝุ่นเป็นห่วงมาก”
“เออ”
เฌอไม่ผิดหวังเลยที่อีกฝ่ายตอบกลับมาสั้นๆ แค่คำเดียว เกิดตอบยาวกว่านี้สิเขาคงต้องรีบกลับไทย ไปดูว่าไอ้เชี่ยพี่น้ำค้างมันผีเข้าหรือเปล่า แค่มันยอมโทรมาหาก็ดูจะผีเข้ามากพออยู่แล้ว
ชายหนุ่มผมส้มยักคิ้วให้กับอากาศว่างเปล่าตรงหน้า แสร้งกระซิบเสียงพร่าอย่างยียวน
“จะว่าไปค้าง กูนอนไม่หลับ”
น้ำค้างกำลังจะบอกว่าเรื่องของมึง แต่คนพูดที่กำลังทำแต้มอย่างเอาเป็นเอาตายกลับว่าเสียงกลั้วหัวเราะขึ้นมาก่อน
“จำได้ไหมคะคุณพี่ ว่าคราวก่อนที่คุณพี่นอนไม่หลับ น้องช่วยคุณพี่ยังไง”
ความทรงจำนั้นผุดขึ้นมาในหัวของคนทั้งคู่แทบจะพร้อมกัน น้ำค้างสบถคำหยาบคาย ในขณะที่ไอ้หน้าไม่อายหัวเราะดังลั่นแล้วรีบตัดสายก่อนที่คำผรุสวาทจะทำลายแก้วหูกันจนพังยับ
ท่านฝุ่นมองพ่อที่เสยผมทำหน้าหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบังแล้วด่าหมาเฌอในใจ อีหรอบนี้คงทำอะไรให้นายรักของเขาหัวเสียเล่นๆ เออ ไอ้ตำแหน่งที่หนึ่งในใจพ่อค้างคงเป็นของแมวเมนคูนตัวนี้ตัวเดียวไปอีกยาวๆ หมาโง่เอ๊ย
แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นที่ท่านฝุ่นต้องเปลี่ยนความคิด แมวเมนคูนตัวโตเอียงคอแล้วร้องเหมียวอย่างงุนงง หยุดตะปบเครื่องดูดฝุ่นเล่นไปชั่วครู่เมื่อนายรักเริ่มทำท่าแปลกๆ
มือของพ่อหลุบหายเข้าไปในกางเกงผ้ายืดที่รั้งต่ำลงมาเกาะอยู่ที่สะโพก พ่อค้างหลับตาแน่นและกัดฟันจนข้างแก้มขึ้นสันนูน สีหน้าระอาปนขบขันเปลี่ยนไปเป็นกึ่งสุขสมกึ่งทรมาน มืออีกข้างเลื่อนไปคว้าโทรศัพท์มาต่อสายลวกๆ แล้วจัดการเปิดลำโพง
“ว่าไงคะทูนหัว”
ไร้เสียงตอบรับจากคนโทรออก มีเพียงแค่เสียงหอบหายใจหนักๆ แว่วไปถึงปลายสาย ท่านฝุ่นเบือนหน้าหนีกลับไปเล่นกับเครื่องดูดฝุ่นที่เป็นเหมือนทาสมากกว่าเพื่อนเมื่อพอจะเดาได้แล้วว่าพ่อทำอะไร
ภาพของพ่อตอนนี้ เหมือนภาพตอนที่อยู่กับหมาเฌอในคืนนั้น เสียอย่างเดียวคือมือของพ่อมาอยู่แทนที่ของลิ้นติดจิวกับปากฉ่ำน้ำรักและน้ำลายของหมาลามปาม สะโพกของพ่อก็ไม่ได้โดนขยำขยี้ ขาของพ่อก็ไม่ได้แยกกว้างเท่ากับคืนนั้น
แต่ที่เหมือนกันกับคืนนั้นเหมือนลอกกันมาคือเสียงหัวเราะแหบต่ำในลำคอของเฌอ
“ไอ้เชี่ยพี่น้ำค้าง มึงนี่แม่ง”
“มึงชวน”
“ครับทูนหัว ต้องขอขอบพระคุณสุดที่รักมากเลยครับที่ช่วยสนองความต้องการเบื้องต่ำของกระผมได้ดีขนาดนี้”
“หุบปากแล้วทำ”
“ไอ้เชี่ยพี่น้ำค้าง โอ๊ย ท่านฝุ่น พ่อมึงใจแตก”
เสียงหอบหายใจหนักๆ ที่ดังแทรกสอดมาพร้อมน้ำเสียงแหบพร่าจากทางปลายสายทำให้น้ำค้างรับรู้ว่าเฌอเองก็เริ่มต้นทำแบบเดียวกัน ชายหนุ่มผมยาวกระตุกยิ้มอย่างพอใจ เขานึกถึงริมฝีปากและปลายลิ้นที่เก่งกาจ สีหน้าและแววตาที่เป็นประกายด้วยความพอใจและความปรารถนา และฝ่ามือที่ครอบครองสะโพกของเขาอย่างถือสิทธิ์
มือของน้ำค้างขยับเร็วขึ้นและรุนแรงขึ้น ขยี้ในส่วนที่เต็มไปด้วยความต้องการ ลงน้ำหนักมือในส่วนที่ทำให้เขาแทบคลั่ง มือใช้แทนโพรงปากที่เคยได้สัมผัส ชายหนุ่มคำรามเสียงกร้าวอย่างพอใจกับรสชาติของจินตนาการ
เฌอทั้งหัวเราะทั้งคำราม มือของชายหนุ่มขยับแทบจะเป็นจังหวะเดียวกันกับคนที่ห่างไกล แต่ภาพในหัวของเขาไปไกลกว่านั้น ลิ้นเลียริมฝีปาก นึกถึงรสชาติของสิ่งที่เคยได้ครอบครอง มือใช้แทนภายในที่ร้อนผ่าวของคนที่เคยรุกล้ำ แค่จินตนาการว่าอีกฝ่ายโทรมาและทำแบบนี้เพราะใคร เฌอก็แทบจะทนไม่ไหว
ถึงจินตนาการจะเทียบเท่ากับของจริงไม่ได้ แต่ในเวลานี้พวกเขาทั้งคู่ต่างจดจ่ออยู่กับกิจกรรมที่พอจะทำได้ยามห่างกันตรงหน้า
“เรียกชื่อกู” เสียงกระเส่าเย้าแหย่ แต่คาดหวังว่าคำขอจะได้รับการตอบรับจริงๆ
“มึงเรียกกูก่อน” อีกคนไม่ยอมแพ้ ว่าเสียงเหี้ยมทั้งที่อยากปลดปล่อยและรอฟังชื่อของตนเองจากปากอีกคนแทบบ้า
“ไอ้เชี่ยพี่น้ำค้าง อย่าลีลา”
“มึงสิอย่าลีลา สัตว์เฌอ”
ถ้อยคำหยาบคายไร้คำหวานผสมปนเปกับเสียงลมหายใจที่เต็มไปด้วยความต้องการ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงคำรามเรียกชื่อกันและกัน โหยหาและไขว่คว้าโดยมีจินตนาการเป็นจุดเชื่อมต่อ ก่อนที่หยดน้ำที่เต็มไปด้วยรสชาติแห่งความสุขจะล้นปรี่จนเต็มฝ่ามือ
น้ำค้างยกมือขึ้นมอง น้ำสีขุ่นจำนวนมากเพราะคนทำห่างหายจากกิจกรรมอย่างว่าร่วงหล่นจากฝ่ามือ ประทับอยู่บนหนึ่งในรอยสักบนแผ่นท้อง ชายหนุ่มผมยาวหันหน้าไปทางโทรศัพท์ กรอกเสียงที่แหบต่ำเพราะคำรามเรียกชื่อใครบางคนจนเจ็บคอ
“ไปนอนซะเฌอ”
Comments
Post a Comment