short NC whisper through the rain # 17

‘…เอาเป็นทางโทรศัพท์ดีไหม’

            “ไม่ดีโว้ย!” เขาตะโกนอัดหมอนอย่างอัดอั้น ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้ลุงหื่นไม่ดูเวลานี่ไปเก็บแล้วเอาคุณพล ‘คนดี’ ของเขากลับมาเสียที!

            พชรถอนหายใจอย่างงุ่นง่าน หัวใจเต้นรัวแรงเหมือนเพิ่งไปวิ่งลู่มา แย่หนักยิ่งกว่าตอนที่รู้สึกประหลาดกับคุณพลใหม่ๆ เสียอีก

            ใบหน้าของคุณพลลอยว่อนอยู่ในหัวอย่างที่ทำเอาเขาอยากตัดหัวตัวเองออกแล้วโยนทิ้งออกนอกหน้าต่าง แต่แทนที่มือสองข้างจะทำตามคำสั่งของสมอง มันกลับเลื่อนผ่านหน้าท้องลงเข้าไปใต้กางเกงแทนเสียฉิบ

            เขาค่อยๆ กอบกุมส่วนที่ขยับขยายขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ กัดปากแน่นกลั้นเสียงร้องระหว่างชักดึงส่วนร้อนจัดไปมา ตัวงอเพราะความเสียวซ่าน ขยี้ส่วนปลายช้าๆ อย่างที่มีใครบางคนเคยทำให้

            “คุณพล อึก คุณ…พล” เสียงหอบสั่นของเขาเหมือนจะสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง แต่เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวกลับเป็นเสียงหอบหายใจของใครอีกคน ตัวเขาเกร็งจัด ปลายเท้าจิกลงบนผ้าปูที่นอน กระตุกเกร็ง ก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนหมด

            พชรก้มนอนมือที่ชื้นแฉะของตัวเองใต้กางเกงในขณะที่ยังคงหอบน้อยๆ เขาก้มหน้านิ่ง มองฝ่ามือชื้นแฉะอย่างหมดคำพูดกับการกระทำน่าอายของตัวเอง

            …แต่ในห้องก็ไม่มีใครอยู่เสียหน่อย

            เขาสูดหายใจลึก อุปมาไปว่าได้กลิ่นโคโลญจ์ของคนที่อยู่ด้วยกันจนถึงไม่กี่ชั่วโมงก่อน กัดฟันแน่นระหว่างที่เลื่อนมือข้างหนึ่งไปยังช่องทางด้านหลัง กางเกงผ้ายืดถูกถลกลงต่ำไปกองอยู่บริเวณหัวเข่า ค่อยๆ หมุนวนนิ้วไปมายังบริเวณช่องทางด้านหลังที่เริ่มขยับตอดรัด

            …แย่ แบบนี้มันแย่แล้ว แย่แน่ๆ

            ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ฝ่ามือสองข้างยังคงทำงานไม่หยุด ความรู้สึกดีจากความทรงจำของเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่ฮ่องกงฉายชัดในสมอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาชักนิ้วเข้าออกบริเวณช่องทางด้านหลังและกอบกำส่วนหน้าไปพร้อมๆ กัน ทำให้เขาที่หลับตากัดฟันแน่นอยู่นึกถึงคนที่พูดจาน่าต่อย นึกถึงคำพูดขวานผ่าซากที่ไม่น่าฟังสักนิด แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกดีจนต้องเพิ่มแรงที่ฝ่ามือ กระทั่งปลดปล่อยเป็นรอบที่สอง

            พชรนอนนิ่ง หอบหายใจกับหมอน คว้าสะเปะสะปะเอากระดาษทิชชู่มาทำความสะอาดฝ่ามือและร่างกาย ดึงกางเกงนอนขึ้น กลิ้งหนีบริเวณที่เปียกน้ำเหนียวๆ บนผ้าปู ก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนอย่างหมดแรงแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น

            วันรุ่งขึ้น พชรก็สังเกตเห็นว่ามีข้อความค้างอยู่ที่โทรศัพท์ที่เขาวางไว้ข้างตัวตั้งแต่เมื่อคืน

            ข้อความนั้นส่งตรงมาจากคุณพล มันเป็นข้อความสั้นๆ เพียงแค่ประโยคเดียว แต่พลังทำลายล้างมันสูงในระดับที่พชรจินตนาการไม่ถึง

            ‘เมื่อคืนเธอลืมตัดสายโทรศัพท์น่ะ :)’